هل من حقي أن أفكر بحياتي أم أنه أصبح عيب؟

انا ارمله ابلغ من العمر ٤٤ سنه ترملت منذ عشر سنوات وعندى بنتين كل عمر زواجى سبع سنوات كانو زى اى زواج تقليدى بس حبييت جوزى جدا لدرجه لما اتوفى حزنت عليه لفترة كبيرة قفلت على نفسى وقلت خلاص نصيبى اخدته من الدنيا بس لاسباب ما او يمكن بسبب بناتى اضطريت اخرج للدنيا لانهم كانو صغيرين محتاجين اللى يرعاهم ويشوف مصالحهم ويتابع دراستهم بعدها حسيت بالدنيا تانى ابتديت اتشغل بالحياه رجعت احس انى ست وليا متطلبات واحتياجات بس يمكن ماليش نصيب تانى بس حسيت من الناس ان مش من حقى وانى كبرت ومينفعش افكر خلاص بالموضوع ده خصوصا ان بناتى كبرو كمان اكبرهم فى اعداديه بس كنت بخاف عليهم ودلوقتى بخاف اكتر بس اعمل ايه هل من حقى افكر فى حياتى قبل ما باقى عمرى يروح ولا هو راح خلاص وعيب انى افكر فى حياة تانى افيدونى بالله عليكم