حياتي بعد التحرش

<p>السلام عليكم انا فتاة ابلغ من العمر 25 عاما تعرضت قبل البلوغ بقليل للتحرش لسنوات من اخوانى ولدين واحد فيهم كان مستمر والتانى امتنع من نفسه وكنت صغيرة ومش فاهمه حاجة ومكنتش بتكلم ولا اقول خوفا من اهلى ان يعاقبونى رغم انى مكنتش فاهمه بس كنت حاسة بالذنب وكمان كان ليا جارى صاحبهم وكنت بطلع لاخته اكبر منى بكتير وحاول يتحرش بيا وفعلا بالاتفاق مع اخته تم الامر ولكن اعتقد مع كل هذة المحاولات انها كانت خارجية ولم افقد بكارتى الحمد لله المهم اخويا كان بيضربنى كمان قبل مايبدا يتحرش بيا زمان كان عنيف دايما معايا ايما كنت ابكى واهرب لجدتى منه ولانشغال اهلى بالعمل ومخدش قريب منى مكنتش بعرف اشتكى كنت بكتم فى نفسى وعانيت كثيرا فى طفولتى رغم كل ماحدث كنت متفوقه جدا فى دراستى الى ان بلغت وشعرت باحتياجى للحب اللى ملقتوش ولا مرة كنت بحاول اتعلق باى شخص ادامى واتعب اوى لما يطلع بيمثل عليا او مش بيحبنى فعلا لحد ماضعت فى الثانوية من كتر منا بفكر فى الحنان والعاطفة اللى مش لاقياهم وجبت مجموع وحش رغم نجاحاتى السابقة وطبعا مفوقتش من وهم الحب المرراهق الا بعد ماضيعت مستقبلى فى كلية صغيرة وكل اصحابى دخلو طب وهندسة رغم انى كنت اشطر منهم دلوقت انا فى البيت والحمد لله كل اخواتى اتجوزو وبعدوا عنى لكن انا معنديش حياه عائليه محدش قريب منى من اهلى ولا قرايبى ولما اخواتى بيزورونا بكون مخنووقه اوى مافيش علاقه خالص بكرهم وبكره اهلى اللى مربهمش ومخدوش بالهم منى زمان ولا فى اى مرحلة انا تعبانه نفسيا وكل الناس فاكرانى انطوائية وغريبة حتى اهلى انا نفسى اتجوز وابعد عنهم كلهم قولولى انا عاوزة اعرف اعمل ايه فى وضعى دا وهل صلة الرحم بالنسبة لاخواتى واجبة برضه ولا انا ليا عذرى منا بصراحة مش هقدر ولا طايقة اى حد منهم ولا عيالهم وجهونى وادعوولى ان ربنا يبدل حالى لاحسن حال</p>